“Maar hoe kom je er nu in vredesnaam bij om helemaal naar Baarn te gaan voor een goudsmid?”, vroegen vrienden haar in Den Haag. Ze antwoordde dat ze lang had gezocht naar een passend aandenken aan haar vader, een vogelliefhebber maar ook zelf een vrije vogel. Ze had op internet mijn as-sieraad gezien, een zilveren doosje met een uitgezaagd vogeltje en wist meteen dat dit ‘m zou worden.
Ze reed naar Baarn om de bijzonderheden te bespreken, want ze wilde de hanger beslist niet groter dan een 20cent muntje. En, zo schetsten we samen, er moeten gouden besjes op! We hadden een fijn, best persoonlijk gesprek en een goed uur later vertrok ze weer.
Gisteren heeft de frêle dame de hanger opgehaald. Ze bleef maar naar het hangertje kijken en vroeg me of ik het begreep dat ze de hanger in het opengeslagen doosje eerst een tijd op haar bureau zou uitstallen. Ze zou er een tijd naar kijken, een belangrijk onderdeel van het proces. Straks, als ze er klaar voor is, gaat ze de hanger dragen. Ik begreep het helemaal.